آزمایش پیروز عملیات گاو شیرده روی شاه!

به گزارش نیلی ابزار، ده ها هزار نظامی آمریکا در ایران، علاوه بر مصونیت قضایی، هزینه های هنگفت خود را بر کشور تحمیل می کردند.

آزمایش پیروز عملیات گاو شیرده روی شاه!

به گزارش، ارتش ایران امروز نمی تواند بدون حمایت روزانه آمریکا وارد جنگ گردد؛ این فرازی از یک گزارش محرمانه است که کمیسیون سنا در اوت سال 1976 (تیرماه 1355) دریافت کرد. حدود یک سال قبل از آن، ژوزف سیسکو، معاون پیشین وزیرخارجه آمریکا، در دوم ژوئن سال 1975 (12 خرداد 1354)، طی گزارش مفصلی به رئیس جمهور این کشور، اعلام نمود که شمار آمریکایی هایی که به عنوان مستشار، اعم از نظامی و غیر آن، وارد ایران شده اند، از مرز 16 هزار نفر عبور نموده است؛ چهار هزار نفر از این تعداد، مأموران مستقیم وزارت دفاع آمریکا و کمتر از 13 هزار نفر دیگر، به عنوان مستشاران نظامی، از طرف غول های تسلیحاتی ایالات متحده، به ایران فرستاده شده بودند تا به عنوان حقوق بگیران دولت ایران، به آموزش نیرو های مسلح و کادر اداری کشور بپردازند. گزارش ها از این واقعیت پرده بر می داشت که بیشتر این نظامیان، سرخوردگان جنگ ویتنام هستند که برای رسیدن به پول، راهی ایران شده اند؛ به اعتقاد کهنه سربازان جنگ ویتنام، ایران دوره پهلوی، بهشت گانگستر های سرخورده از مقاومت ویت کُنگ ها بود.

گزارش ارائه شده به کمیسیون سنای آن موقع درباره ایران، شباهت تام و تمامی به اظهارات چندی قبل ترامپ، رئیس جمهور فعلی آمریکا درباره عربستان سعودی دارد؛ او مدعی شده بود که اگر آمریکایی ها بفرایند، نیرو های نظامی عربستان و کشور های کوچک حاشیه خلیج فارس، نمی توانند بیشتر از دو هفته در برابر قدرت نظامی جمهوری اسلامی ایران مقاومت نمایند و پس از آن، باید به زبان فارسی صحبت نمایند! راز این اظهار نظر ترامپ را باید در همان رویکردی جست وجو کنیم که آمریکایی ها پس از کودتای سال 1332، در ایران دنبال می کردند. در آن موقع هم، به ظاهر یاری های نظامی و مالی ایالات متحده به ایران اختصاص می یافت، رژیم پهلوی به عنوان ژاندارم منطقه معرفی می شد، اما آن چه در ظاهر بروز پیدا می کرد، با واقعیتی که در بطن ماجرا می گذشت، تفاوت اساسی داشت. همکاری های نظامی آمریکا و رژیم شاه، طی سال های 1354 تا 1357، به اوج خود رسید؛ آمریکایی ها از اوایل دهه 1350، رژیم پهلوی را گاو شیرده خود در منطقه فرض می کردند؛ پول سرشار نفت، فضا را برای خرید های تسلیحاتی آن چنانی فراهم نموده بود و با پادرمیانی امثال کیسینجر، همه شرکت های اسلحه سازی آمریکایی برای فروش بیشتر اسلحه به ایران، با هم در رقابت بودند؛ اما این اسلحه ها چگونه فروخته می شد؟ طبق گزارش عبدالرضا هوشنگ مهدوی، استاد روابط بین الملل و تاریخ معاصر، در کتاب سیاست خارجی ایران دوران پهلوی، رقم خرید های تسلیحاتی شاه بین سال های 1349 تا 1356، رشدی بیش از 800 درصد را تجربه کرد و این افزایش خرید، بالطبع، افزایش مستشاران نظامی آمریکایی را در پی داشت. گزارش واشنگتن پست در 12 مه 1978 (22 اردیبهشت 1357)، نشان می دهد که حضور مستشاران نظامی آمریکا در ایران، در سال انتشار گزارش، به رقم باورنکردنی 40 هزار نفر رسیده بود؛ این، یعنی افزایش دو برابری حضور آمریکایی هایی که قرار بود به ویژه در بخش های نظامی، مسئولیت حفاظت و البته آموزش نیرو های ایرانی را به عهده بگیرند، طی سه سال! در حالی که فقط در بخش نیروی هوایی، یعنی جایی که برای آن سلاح های راهبردی خریداری می شد، خروجی آموزشی با وجود 600 مستشار نظامی، فقط 30 خلبان و تعداد معدودی تکنیسین بود، بقیه خلبانان و تکنیسین ها باید در دوره های آموزشی خارج از کشور شرکت می کردند و برای آن ها هزینه های جداگانه پرداخت می شد.

گزارش نشان می داد که همراه با قرارداد های تسلیحاتی میلیاردی، سیل مستشاران به ایران سرازیر شده بود؛ حتی درجه داران عادی ارتش آمریکا و به ویژه، سرخوردگان جنگ ویتنام که با مسائل روحی و روانی دست و پنجه نرم می کردند هم، از این قافله عقب نماندند و اغلب برای کسب درآمد بیشتر، در قالب مستشار نظامی یا وابسته نظامی، ضمن انعقاد قرارداد با دولت یا شرکت های بزرگ خصوصی که عمدتاً سهام آن ها از آنِ اعضای خاندان پهلوی بود، به ایران می آمدند تا از این خوان گسترده بهره مند شوند؛ طی سه سال، 24 هزار نفر از این نوع آدم ها به ایران وارد و بر آمار نفرات قبلی افزوده شدند، در حالی که بیشتر آن ها تحت حمایت قانون کاپیتولاسیون قرار داشتند و از همه بدتر، به دلیل حضور در ایران به عنوان یک کشور دنیا سومی، حق توحش را هم به فیش حقوقی شان اضافه نموده بودند!

اینترنشنال هرالد تریبیون، چاپ نیویورک، روز 14 ژوئیه 1978 (24 تیر 1357)، در گزارشی مبسوط فاش کرد که آمار درجه دارانی که برای آموزش نیروی زمینی ایران وارد این کشور شده اند، طی دو سال، از رقم 530 نفر، به هشت هزار نفر رسیده است. این فرایند رو به تزاید، البته با سیاست های مقابله با شوروی نیز، ارتباط مستقیم داشت. اما آیا این افزایش سرسام آور تعداد مستشاران نظامی آمریکایی، برای ارتش ایران لازم بود؟ گزارش هرالد تریبیون نشان می دهد که بعضی از این درجه داران همراه با خانواده هایشان به ایران آمده بودند و بزهکاری در میان آن ها، به معضلی جدی تبدیل شده بود. گزارشگر آمریکایی می نویسد: یکی از اعضای اداره کارگزینی شرکت بل (فراوری بالگرد و نگهداری آن)، کسانی را که شرکت وی به ایران آورده است چنین توصیف کرد: این هایی که شما در این جا می بینید، نظامیان و شاغلین سابق ارتش آمریکا هستند و افرادی هستند که سایگون (پایتخت ویتنام) را دوست دارند، از سربازان قدیمی هستند که نمی دانند چگونه روزی خود را تأمین نمایند، ولی از وقتی به این جا آمده اند، حقوق های خوبی به آن ها پرداخت می گردد. یکی از دوستان او افزود: من نمی دانم چرا ما این قدر کارمندان خود را از زندان های تگزاس و تنسی انتخاب و استخدام نموده ایم؟! این ها یک مشت آدم سنگدل و بی رحم هستند که از افراد دائم الخمر و ناراحت تشکیل شده اند و اغلب سابقه بازداشت دارند؛ زیرا زد و خورد و دعوا نموده اند و در ملأعام سارقی و شرارت می نمایند!

در حقیقت بیشتر مستشارانی که رژیم پهلوی حقوق آن ها را تأمین می کرد تا ارتش را آموزش بدهند، مشتی سارق و جنایتکار بودند که دوست داشتند در ایران هم، همان فجایع اخلاقی ویتنام جنوبی را راه بیندازند. آن ها هیچ احترامی برای اعتقادات مردم قائل نبودند و بی واهمه از تعقیب قضایی، هر کاری که دوست داشتند، انجام می دادند. یک مقام آمریکایی مستقر در ایران، به خبرنگار هرالد تریبیون گفته بود که یکی از همین درجه داران، بدون توجه به اعتقادات مذهبی مردم ایران، با موتور سیکلت وارد یک مسجد قدیمی در اصفهان شده است. آن ها حتی حاضر نبودند به فراوریات غذایی ایرانی لب بزنند و همه مایحتاجشان، از تخم مرغ گرفته تا شیر و پنیر، به صورت هفتگی یا روزانه، با هواپیما های سی.130 وارد کشور می شد و البته، پرداخت هزینه آن ها، برعهده دولت ایران بود.

فایده این همه ذلت و باج دادن چه بود؟ آیا ما می توانستیم با این روش، قدرت اول نظامی در خاورمیانه باشیم؟ آیا نظامیان ما توانایی فراگرفتن و آموزش دادن فنون نظامی را نداشتند؟ آیا ما با همین توان، قادر نبودیم ساختار های ارتش را بسازیم و مستحکم کنیم؟ چه لزومی داشت که بپذیریم این همه مستشار از جیب ملت ما بسارقند و معضلات عدیده ایجاد نمایند و دست آخر، مال و عزت ایرانی را به یغما ببرند و بفرایند تا در گزارش محرمانه به کمیسیون سنا اعلام گردد که ارتش ایران، بدون حمایت روزانه آمریکا قادر نیست وارد عملیات نظامی گردد؟ واقعیت آن بود که ایرانی ها اصولاً حق نداشتند به تسلیحات راهبردی دست بزنند. نگهداری هواپیما های اف.4 که در تعداد زیاد خریداری شده بود، تنها در انحصار افرادی بود که مستشاران آمریکایی معین می کردند. آن ها در بیشتر مواقع، حتی در نگهداری جزئی ترین ادوات نظامی نیز، دخالت داشتند؛ بر همین اساس، ارتش ایران را فاقد توانایی نظامی لازم می دانستند و معتقد بودند باید به صورت دایم توسط مستشاران آمریکایی حمایت و پشتیبانی گردد. نتیجه این رویکرد، سرازیر شدن پول نفت به جیب یانکی ها بود. افسران ایرانی از شرایطی که داشتند، راضی نبودند؛ این که در خاکشان با تحکّم یک بیگانه روبه رو شوند که به لحاظ مقام نظامی و سواد، حتی پایین تر از آن ها قرار داشت. این رویه، باعث شد که رژیم با وجود هزینه سنگین در بخش نظامی، نتواند اعتماد و وفاداری بدنه ارتش را نسبت به خودش کسب کند؛ نظامیان، پهلوی ها را سرتاپا وابسته می دیدند و این، به غرور نظامی آن ها لطمه جدی می زد.

منبع: خراسان

منبع: باشگاه خبرنگاران جوان

به "آزمایش پیروز عملیات گاو شیرده روی شاه!" امتیاز دهید

امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "آزمایش پیروز عملیات گاو شیرده روی شاه!"

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید