واگویه های ورزشکاری که کرونا کار و ورزش را یکجا از او گرفت - نیلی ابزار

به گزارش نیلی ابزار، خبرنگاران/فارس شیوع کروناویروس، علاوه بر بخش های مالی و فرهنگی، بیشترین میزان تاثیر منفی را بر فعالیت های ورزشی خصوصا در رشته های آبی داشته؛ رشته ای که نه تنها محل فعالیت حرفه ای بلکه محل کسب و کار بسیاری از ورزشکاران، نظیر محمد دلیر، ورزشکار کم بینای استان فارسی بوده و حالا نه تنها او از پرداختن به ورزش مورد علاقه اش بازمانده که کار و تنها محل درآمدش هم از دست رفته است.

محمدلیر، شناگر کم بینای جهرمی متولد سال 1372 است و توانسته در معتبرترین رقابت های قاره کهن به مدال دست پیدا کند. او در بازی های پارا آسیایی 2010 گوانجو به مدال برنز دست یافت اما به دلایلی غیرفنی در اعزام به دو دوره اخیر این میدان عظیم ناکام ماند.

محمد دلیر در گفت و گو با نیلی ابزار درباره شرایط فعالیت های ورزشی اش در دوران کرونا، گفت: رشته تخصصی من شناست که به خاطر کرونا، تمام اماکن مربوط به این رشته تعطیل است و بنابراین نمی توانم در رشته خودم تمرینی داشته باشم اما دست روی دست نگذاشته ام و چندماهی ست که به طور مداوم دوچرخه سواری کار می کنم. در این مدت با هیئت دوچرخه سواری جهرم همکاری دارم و مشغول تمرین هستم.

این ورزشکار کم بینا ادامه داد: نابینایی ام در حدی نیست که نتوانم دوچرخه سواری کنم اما بهرحال با مسائلی روبرو می شوم و چندباری هم زمین خورده ام. با این حال این مسائل چیزی نبوده که بخواهد من را به شکلی اذیت کند که مجبور شوم دوچرخه سواری را رها کنم. من به این رشته علاقمند شده ام و می خواهم آن را ادامه بدهم.

دلیر اضافه کرد: علاوه بر شنا و دوچرخه سواری، اگر بتوانم دو میدانی را هم اضافه کنم، می توانم در رشته سه گانه فعال شوم، البته باید ببینیم در کدام رشته بیشتر می توانم پیروز باشم و همان را ادامه دهم.

او درباره چگونگی ورودش به عرصه ورزش گفت: سال 1387 و زمانی که 15 سال داشتم، به یک کانون کم بینایان در جهرم معرفی شدم که امکان فعالیت ورزشی را فراهم می کرد؛ ابتدا به سراغ گلبال رفتم اما علاقه ای در من ایجاد نکرد؛ پس از آن شنا را انتخاب و از همان سال در مسابقات شرکت کردم.

دلیر ادامه داد: سال 1389 در بازی های آسیایی گوانجو مدال برنز را در رشته صد متر کرال پشت کسب کردم. در مسابقات جهانی لهستان 2015 نیز سه مدال نقره تیمی را بُردیم؛ سال 2018 در آلمان مقام های دوم و سوم تیمی را از آن خود کردیم. در مسابقات کشوری هم همیشه مقام های اول یا دوم را کسب نموده ام و آخرین آن پائیز سال گذشته بود که سه مدال طلای کشور را از آن خود کردم.

دلیر در مورد علل حضور نیافتن در بازی های آسیایی دو دوره اخیر گفت: پیش از رقابت های 2014 اینچئون در تمام اردوها شرکت داشتم اما به دلیل مسائلی که در اعزام من پیش آمد، کادر فنی مسابقات برایم ویزا صادر نکردند و در حالی که پای پرواز بودم، خیلی راحت من را خط زدند و کنار گذاشتند. 2018 جاکارتا نیز به دلیل گرانی دلار، فدراسیون یا کمیته ملی المپیک به بهانه بی پولی و اینکه نمی توانند هزینه زیادی انجام دهند، نفراتی را از تیم های مختلف ورزشی خط زدند که از بدشانسی، من هم جزو همین خط خورده ها بودم.

این ورزشکار در پاسخ به پرسشی پیرامون امیدش به حضور در مسابقات پارالمپیک تابستان آینده، گفت: زمانی می توانیم از امید به المپیک صحبت کنیم که شرایط برای تمرین فراهم باشد. اگر مجوز تمرین ها صادر گردد و برنامه تمرینی، تغذیه و بدنسازی مناسب باشد، چرا که نه؟ خیلی راحت می توانیم برویم و مقام هم بیاوریم. اما همه این ها مستلزم تامین منابع اقتصادی ست؛ من آن قدر درگیر شرایط نامناسب اقتصادی هستم که وسایل ورزشی مورد لزوم را با قرض تهیه می کنم.

دلیر گفت: پیش از شیوع کرونا، در یکی از استخرها شاغل بودم اما با تعطیلی این رشته ورزشی، درآمدم به صفر رسیده است و قطعا با تداوم این شرایط هرگز امکان پیروزیت هم نخواهم داشت.

وی از مربیانش آقایان خادم پیر و ایمان یابنده و احمد رستاد، به نیکی یاد و از آنان قدردانی کرد و گفت: یکی از مسائل جدی ورزشکاران نابینا و کم بینا، لزوم داشتن همراه در فعالیت های تمرینی یا مسابقات مختلف ورزشی است.

دلیر در عین حال مسائل اقتصادی را یکی از مباحث مهم برای ورزشکاران نابینا و کم بینا عنوان و تاکید نمود: من مدرک کارشناسی تربیت بدنی دارم و الآن مشغول تحصیل در مقطع ارشد هستم و شغل ندارم؛ اما امید به یافتن گوش های شنوا برای حل مسائل دارم.

این ورزشکار کم بینا که صاحب عناوین مختلف جهانی و ملی است، گفت: بچه هایی که صاحب عناوین ورزشی هستند، سرمایه های یک کشور محسوب می شوند؛ همانطور که در زمان کسب پیروزیت مسئولان با آنها عکس یادگاری می گیرند تا در آلبوم افتخارات خودشان ثبت نمایند، کاش زمانیکه ما سراغ شان می رویم دست رد به سینه ما نزنند.