عظیم ترین تهدید امنیتی در عصر پساحقیقت - نیلی ابزار

به گزارش نیلی ابزار، الیزابت سیگر، پژوهشگر در دانشگاه کمبریج؛ شاید عباراتی نظیر امنیت ملی یا امنیت سایبری برای ما آشنا باشند، اما امنیت معرفتی چه؟ اگر این نوع امنیت از بین برود، کار جوامع برای مقابله با بعضی از نگران کننده ترین بحران های قرن بیست و یکم، از همه گیری گرفته تا تغییرات اقلیمی، به مراتب سخت تر خواهد شد.

به گزارش بی بی سی، همه گیری ویروس کرونا یک چیز را تعیین نموده است: هماهنگ کردن رفتار کل یک جامعه کار بسیار سختی است - حتی وقتی پای مرگ و زندگی در میان باشد.

مثلا برخورد مردم با برنامه واکسیناسیون را در نظر بگیرید. اگر بیشتر مردم حاضر نشوند که واکسن کووید-19 را دریافت نمایند، سرانجام این همه گیری ناممکن خواهد بود. در عین حال بعید است که واکسیناسیون در حکومت های دموکراتیک اجباری گردد. اما در سطح جهان مقاومت قابل توجهی نسبت به واکسن دیده می گردد. اگر تعدادشان از حدی بیشتر گردد، راه خروج از بحران به وسیله واکسیناسیون مختل خواهد شد.

این رویه به شکل های مختلف در ماه های گذشته تکرار شده است: مقامات بهداشت عمومی و سیاستمداران در مقاطع مختلف سعی نموده اند که مردم را راضی نمایند که برای سلامت خودشان و اطرافیانشان هم که شده از ماسک استفاده نمایند و فاصله گذاری اجتماعی را رعایت نمایند. خیلی ها این توصیه را پذیرفته اند، ولی بعضی ها هم در برابر آن مقاومت می نمایند.

اطلاعات غلط درباره واکسن و پوشاندن صورت، درمان های بی تاثیر، و شایعات بی اساس راجع به منشاء کووید-19 ایجاد هماهنگی رفتاری در جامعه را بسیار سخت نموده است.

زندگی در عصر پساحقیقت به این معنی است که رساندن اطلاعات دقیق به مردم روز به روز سخت تر می گردد. به زبان دیگر، حتی اگر واضح باشد که برای نجات جهان چه کار باید کرد، وجود یک فضای اطلاعاتی غیر مطمئن و منحط ممکن است مانع از اجرای آن گردد.

امنیت انواع مختلفی دارد و حالا نوع جدیدی هم به آن ها اضافه شده است: امنیت معرفتی

اگر امنیت خانه به معنی محافظت از اموالمان باشد، امنیت اقتصادی به معنی محافظت از پولمان باشد، و امنیت ملی به معنی محافظت از کشورمان باشد، امنیت معرفتی نیز به معنی محافظت از دانش مان است.

با این اوصاف، امنیت معرفتی شامل این مسائل می گردد: کسب اطمینان از آگاهی واقعی به چیز هایی که می دانیم، توان تشخیص ادعا های غلط و بی مدرک، و ایجاد سامانه های اطلاعاتی مقاوم در برابر تهدید های معرفتی مانند اخبر جعلی.

در ادامه نگاهی خواهیم داشت به چهار فرایند کلیدی که امنیت معرفتی را تهدید می نمایند و برخورد با بحران ها و چالش های مهم را سخت تر.

1. کمبود توجه

اندیشمندان حتی در قرن سیزدهم - یعنی پیش از اختراع دستگاه چاپ در اروپا - نیز از چرخش اطلاعات بیش از حد شکایت داشتند. وینسنت بیاوایس، راهب دومینیکن، در 1255 میلادی از کتاب های بی شمار، کوتاهی وقت و لغزندگی حافظه می نوشت.

اما اینترنت حجم هنگفتی از اطلاعاتی را که به راحتی تایید نمی شوند در دسترس همگان قرار داده است. تشخیص درست از نادرست کار سختی است. ما نمی توانیم به اندازه کافی به همه این موضوعات توجه کنیم.

اطلاعات هنگفت و کمبود توجه به این معنی است که دولت ها، نیلی ابزار، نمایندگان منافع مختلف و دیگران باید بر سر گوش و چشم مردم با یکدیگر رقابت نمایند. متاسفانه، بعضی از کارآمدترین روش های جلب توجه احساسات و باور های فعلی مردم را هدف می گیرند، و منابعی که از این روش ها استفاده می نمایند هیچ علاقه ای به حقیقت ندارند.

2. حباب های تصفیه نماینده و عقلانیت محدود

یکی از پیامد های نگران نماینده این کمبود توجه ایجاد حباب های تصفیه نماینده است، فرایندی که باعث می گردد مردم فقط با عقاید فعلی خود برخورد داشته باشند و نظرات مخالف را نبینند.

مردم در برخورد با اطلاعات بیش از حد به طور طبیعی به کسانی که شبیه خودشان فکر می نمایند بیشتر توجه می نمایند و کمتر سراغ چهره های ناشناخته می فرایند. شبکه های اجتماعی به ما اجازه می دهند که راحت تر گروه هایی تشکیل دهیم که بر اساس عقاید و ارزش های مشترک ایجاد می شوند.

پیامد معرفتی این حباب های تصفیه نماینده به عقلانیت محدود معروف است. دسترسی به اطلاعات پایه و اساس استدلال و تصمیم گیری خوب است، لذا محدود کردن اطلاعات ورودی با سنگر دریافت در این حباب ها توان استدلال خوب را کاهش می دهد.

حباب های تصفیه نماینده می توانند به ایجاد گروه هایی منجر شوند که کنار یکدیگر زندگی می نمایند، اما عقاید کاملا متفاوتی دارند

3. دشمنان و خطاکاران

پخش و دسترسی به اطلاعات از هر زمانی راحت تر شده است. اما جنبه منفی این تحول این است که می توان از همان فناوری ها برای انتشار اتفاقی یا عمدی اطلاعات غلط یا گمراه نماینده نیز استفاده کرد.

بازیگرانی (افراد، سازمان ها، یا حکومت ها) که عمدا اطلاعات را دستکاری می نمایند تا دریافت نمایندگان این اطلاعات را گمراه نمایند و عقاید غلط را بینشان ترویج دهند دشمن نامیده می شوند. هدف دشمن ترغیب مردم به تصمیم گیری بر اساس اطلاعات غلط یا گمراه کنننده است. برای مثال، یک کارزار سیاسی شاید از فناوری ویدیویی جعل عمیق برای فراوری محتوایی استفاده کند که برای یک کارزار سیاسی دیگر مضر است و می تواند در نتیجه انتخابات تاثیر بگذارد.

از طرف دیگر، بازیگرانی که اتفاقی یا با نیت خیر اطلاعات غلط پخش می نمایند خطاکار نامیده می شوند. برای مثال، یک پژوهشگر واکسن که از تاثیرات جانبی و بی اعتمادی به مقامات بهداشتی نگران است شاید در یک مصاحبه با نیت خیر حرف ترسناکی بزند که در ادامه با پخش شدن در شبکه های اجتماعی باعث بروز یک کارزار مخالفت با واکسیناسیون فراگیر گردد.

4. فرسایش اعتماد

انسان ها به طور طبیعی می توانند تصمیم بگیرند که به چه کسی اعتماد نمایند و به چه کسی اعتماد ننمایند. برای مثال، هر چه تعداد کسانی که گفته های یک شخص را باور می نمایند بیشتر باشد، احتمال اعتماد ما هم به او بیشتر می گردد. یا این که احتمال اعتماد ما به عضوی از اجتماع خودمان بیشتر است - چرا که نشان می دهد منافع و ارزش های مشابهی با ما دارند. ما در عین حال از زبان بدن، لحن بیان و سبک سخنرانی برای سنجش صداقت استفاده می کنیم.

اما می توان این بینش را با بعضی از فناوری های مدرن به خطا انداخت. برای مثال، حباب های تصفیه نماینده می توانند عقاید اقلیت را بیشتر در معرض دید قرار دهند و کاری نمایند که عقاید بیشتریت به نظر برسند. شکی نیست که بعضی نظر های اقلیت باید در معرض دید قرار بگیرند، اما عادی سازی و محترم جلوه دادن روایت های افراطی و مضر کاری مشکل آفرین است.

همچین می توان از فناوری برای گمراه کردن این بینش های ناخودآگاه استفاده کرد. برای مثال، ویدیو های جعل عمیق به گونه ای ساخته می شوند که در آن ها از نشانه هایی که شک ما را برمی انگیزند خبری نیست.

احتمال این که به یکی از اعضای جامعه خود اعتماد کنید بیشتر از یک غریبه است

معنی این حرف ها چیست؟

دسترسی به اخبار کامل و متوازن برای کسانی که دنبال چنین چیزی می گردند از همواره آسان تر است. اما رسیدن به آگاهی معمولا مستلزم داشتن وقت و منابعی است که از توان بیشتر مردم خارج است.

مساله کلیدی در برخورد با چالش های پیچیده ای مثل کووید-19 این است که بپذیریم توصیه های بهداشتی منطقی و واکسن بی خطر کفایت نمی کند. مردم باید به راه چاره ها و طراحان این راه چاره ها هم اعتماد داشته باشند.

یکی از بدترین اتفاقاتی که ممکن است بیافتد ایجاد حباب معرفتی است. در چنین آینده ای، توانایی عموم مردم برای تشخیص حقیقت از دروغ کاملا از بین می رود. اطلاعات به راحتی در دسترس است، اما مردم نمی توانند بفهمند چیزی که می بینند، می خوانند یا می شنوند قابل اتکا است یا نه. در چنین شرایطی، همکاری اجتماعی برای حل بحران هایی ماننده همه گیری غیرممکن خواهد بود. کووید-19 نشان داده است که ما فاصله زیادی با این آینده ترسناک نداریم.