داده های رصدخانه آرسیبو راز یک سیارک غافلگیرکننده را آشکار کرد - نیلی ابزار

به گزارش نیلی ابزار، هنگامی که سیارک 2019 OK در 25 جولای 2019 (2 مرداد 1398) ناگهان در جهت حرکت به سمت زمین مشاهده شد، دانشمندان را غافلگیر کرد اما اکنون داده های جمع آوری شده به وسیله رصدخانه رادیویی آرسیبو راز این سیارک گریزپا را آشکار نموده است.

پس از دریافت هشدار، دانشمندان راداری روی سیارکی که از نقطه کور زمین (سمت مخالف خورشید) می آمد، تمرکز کردند. با توجه به سرعت بالای سیارک، لوئیزا فرناندا زامبرانو-مارین و تیم او تنها 30 دقیقه فرصت داشتند تا اطلاعات راداری هرچه بیشتر را از این جرم غافلگیرنماینده دریافت نمایند.

این سیارک از این جهت خبرساز شد که به نظر می رسید که از ناکجاآباد آمده و به سرعت به سمت زمین در حال حرکت است. اما یافته های زامبرانو-مارین که 10 ژوئن (20 خرداد) در نشریه علوم سیاره ای و درست چند هفته پیش از روز سیارک ها در 30 ژوئن، منتشر شده است، آگاهی جهانی را برای یاری به آموزش عمومی درباره این تهدیدات بالقوه افزایش می دهد.

زامبرانو مارین، دانشمند سیاره شناسی دانشگاه فلوریدای مرکزی (UCF) گفت: این سیارک یک چالش واقعی بود و تا زمانی که عملا در حال گذر از کنار زمین بود هیچ کس آن را ندید، بنابراین وقتی هشدار را دریافت کردیم، زمان بسیار کمی برای واکنش داشتیم.

با آنالیز ها معین شد که این سیارک بین 60 تا 120 متر قطر داشته و با چرخش طی 3 تا 5 دقیقه، بسیار سریع در حال حرکت بوده است. این نشان می دهد که سیارک OK 2019 بخشی از تنها 4.2 درصد سیارک های چرخان سریع شناخته شده است. به گفته پژوهشگران این گروه رو به افزایش، احتیاج به توجه بیشتری دارد.

داده ها نشان می دهد که این سیارک احتمالا یا از نوع C است که از خاک رس و سنگ های سیلیکات تشکیل شده است، یا نوع S که شامل سیلیکات و نیکل-آهن می شود. سیارک های نوع C از رایج ترین و قدیمی ترین سیارک های منظومه شمسی هستند و نوع S هم دومین گروه پرشمار را تشکیل می دهند.

زامبرانو-مارین اکنون در حال آنالیز داده های جمع آوری شده به وسیله پایگاه داده رادار سیاره ای آرسیبو برای ادامه تحقیقات خود است. اگرچه تلسکوپ رصدخانه در سال 2020 سقوط کرد و نابود شد اما تیم رادار سیاره ای همچنان می تواند از بانک داده های موجود که چهار دهه را دربر می گیرد، استفاده کند. عملیات علمی هم در حوزه های علوم فضایی و جوی در این رصدخانه ادامه دارد و کارکنان در حال نوسازی آنتن های 12 متری برای ادامه تحقیقات نجومی هستند.

دانشمند سیاره شناسی UCF اعلام کرد: ما می توانیم از داده های نو سایر رصدخانه ها استفاده و آن ها را با مشاهداتی که در 40 سال گذشته در اینجا انجام داده ایم، مقایسه کنیم. داده های راداری نه تنها به تأیید اطلاعات حاصل از مشاهدات نوری یاری می نماید، بلکه در زمینه شناسایی ویژگی های فیزیکی و دینامیکی اطلاعاتی به ما ارائه می دهد که به نوبه خود بینش ما را درباره روش های مناسب انحراف سیارک در صورت احتیاج، افزایش خواهد داد.

طبق اعلام مرکز مطالعات نزدیک به زمین، تقریبا 30000 سیارک شناخته شده وجود دارد و در حالی که تعداد کمی از آن ها تهدید فوری هستند، این احتمال وجود دارد که یک سیارک با مقدار قابل توجه به زمین برخورد کند و خسارت فاجعه باری ایجاد کند.

به همین علت است که ناسا به محض یافتن چنین اجرامی، آن ها را ردیابی می نماید و نظارت دقیقی را برای شناسایی و معین کردن آن ها پیش می گیرد. این آژانس و سایر آژانس های فضایی کشور های مختلف مأموریت هایی را برای کاوش سیارک های نزدیک به زمین راه اندازی نموده اند تا بهتر بفهمند که این اجرام از چه چیزی ساخته شده اند و در چه جهتی حرکت می نمایند و آیا در آینده احتمال تغییر جهت به سمت زمین دارند؟

برای نمونه مأموریت اسیریس-رکس (OSIRIS REx) که با نمونه ای از سیارک بنو (Bennu) به زمین بازمی شود که باعث شگفتی دانشمندان شد. بنو برای نخستین بار در سال 1999 به وسیله تلسکوپ رادیویی آرسیبو مشاهده شد.

یک مأموریت نو هم با نام آزمایش تغییر جهت سیارک دوگانه (Double Asteroid Redirection Test) یا دارت (DART) ناسا با هدف نشان دادن توانایی تغییر جهت یک سیارک با استفاده از انرژی جنبشی برخوردی پیگیری می شود. این فضاپیما در نوامبر 2021 پرتاب شد و انتظار می رود در 26 سپتامبر 2022 (4 مهر 1401) به هدف خود یعنی سیارک دیمورفوس برسد.

این مأموریت ها در حالی است که زامبرانو مارین و دیگر اعضای تیم آرسیبو همچنان مشغول در پی ارائه اطلاعات بیشتر در خصوص انواع سیارک ها در منظومه شمسی به جامعه علمی هستند تا به طرح های احتمالی آینده یاری نمایند.

عکس کاور: طرحی گرافیکی از یک سیارک

Credit: Pixabay

منبع: Phys.Org