کشف جدید فضاپیمای وویجر در فضای میان ستاره ای - نیلی ابزار

به گزارش نیلی ابزار، فضاپیمای وویجر 2 در طول سفر خود در فضای میان ستاره ای با پدیده های عجیبی مثل افزایش چگالی روبه رو می شود. هنوز عامل این نوسان ها معین نیست.

فضاپیمای وویجر افزایش محسوس چگالی را در فضای میان ستاره ای کشف کرد

فضاپیمای وویجر 2 در نوامبر 2018 پس از سفر حماسی 41 ساله خود بالاخره از مرز نفوذ خورشیدی منظومه ی شمسی عبور کرد و وارد فضای میان ستاره ای شد؛ اما مأموریت این کاوشگر هنوز به انتها نرسیده است و همواره اطلاعاتی را درباره فضای آنسوی منظومه شمسی به زمین ارسال می کند. در ادامه این مطلب از نیلی ابزار درباره این کشف جدید بخوانید.

فضاپیمای وویجر 2 در راستا خود با شگفتی های جدیدی روبه رو می شود. هرقدر این کاوشگر از خورشید دورتر شود، فضای چگال تری را تجربه می کند. البته پیش از این کاوشگر وویجر 1 که در سال 2012 وارد فضای میان ستاره ای شد و طیف چگالی مشابهی را در موقعیتی دیگر کشف کرد.

داده های جدید فضاپیمای وویجر 2 نه تنها کشف وویجر 1 را تأیید می کنند بلکه ثابت می کنند افزایش چگالی، یکی از ویژگی های واسطه میان ستاره ای محلی (VLIM) است. لبه منظومه شمسی را می توان بر اساس مرزهای مختلف آن تعریف کرد اما مرزی که کاوشگرهای وویجر از آن عبور کردند، هلیوپاس (هورسپهر) نامیده می شود. این مرز بر اساس بادهای خورشیدی تعریف می شود. حباب منظومه شمسی یا هلیوسفر مجموعه ای از بادهای فراصوتی ثابت از پلاسمای یونیزه است که از خورشید در تمام جهات منتشر می شوند و هیلوپاس نقطه ای است که در آن فشار بادها به اندازه کافی قوی نیستند.

به فضای خارج از هلیوسفر VLIM یا واسطه میان ستاره ای محلی گفته می شود. شکل هلیوسفر کاملا کروی نیست بلکه بیضی شکل است. به طوری که دم آن در سمت خورشید و دماغه آن در جهت مدار منظومه شمسی در راه شیری واقع شده است.

فضا کاملا از خلاء تشکیل نشده است و در آن ماده، هرچند با چگالی پائین وجود دارد. در منظومه شمسی، بادهای خورشیدی دارای چگالی الکترون و پروتونی میانگین بین 3 تا 10 ذره در سانتی متر مکعب هستند اما این چگالی با دور شدن از خورشید کاهش می یابد.

چگالی میانگین الکترونی فضای میان ستاره ای در راه شیری، 0.037 ذره بر سانتی متر مکعب محاسبه شد. چگالی پلاسمای خارج از هلیوسفر هم تقریبا برابر با 0.002 الکترون بر سانتی متر مکعب است. با عبور کاوشگرهای وویجر از هلیوپاس، ابزارهای علمی موج پلاسمای آن ها، چگالی الکترونی پلاسما را ازطریق نوسان های پلاسما کشف کردند.

وویجر 1 در 25 آگوست 2012 در فاصله 121/6 واحد نجومی از زمین (121.6 برابر فاصله بین زمین و خورشید یا دقیقا 18/1 میلیارد کیلومتر) از هورسپهر عبور کرد. وویجر 1 در 23 اکتبر 2013 در فاصله 122/6 واحد نجومی (18/3 میلیارد کیلومتر)، پیروز به کشف چگالی پلاسمایی 0.055 الکترون بر سانتی متر مکعب شد.

از طرفی فضاپیمای وویجر 2 هم پس از طی راستای طولانی و عبور از مشتری، زحل، اورانوس و نپتون در تاریخ 5 نوامبر 2018 در فاصله 119 واحد نجومی (17/8 میلیارد کیلومتر) از هورسپهر عبور کرد. این کاوشگر در تاریخ 30 ژانویه 2019 در فاصله 119/7 واحد نجومی (17/9 میلیارد کیلومتر)، چگالی پلاسمایی 0/039 الکترون بر سانتی متر مکعب را کشف کرد که بسیار نزدیک به اندازه گیری وویجر 1 بود.

هر دو کاوشگر افزایش چگالی را گزارش کردند. فضاپیمای وویجر 1 مجددا پس از طی مسافت 20 واحد نجومی (2/9 میلیارد کیلومتر)، افزایش چگالی حدودا 0/13 الکترون بر سانتی متر مکعب را گزارش کرد. اما اکتشافات وویجر 2 در ژوئن 2019 نشان دهنده افزایش چگالی قابل توجهی در حدود 0/12 الکترون بر سانتی متر مکعب است. این چگالی در فاصله 124/2 واحد نجومی (18/5 میلیارد کیلومتری) به ثبت رسید. این مقادیر شاید بسیار اندک باشند اما برای جلب توجه کافی هستند؛ زیرا عامل اصلی آن ها مشخص نیست.

بیشتر بخوانید: بامداد چهارشنبه فضاپیمای اسیریس رکس ناسا توانست عملیات خود در سیارک بنو را با پیروزیت انجام دهد. در مطلب نمونه برداری فضاپیمای اسیریس رکس ناسا از سیارک بنو بخوانید.